Το όνειρο

Ξάδερφε,

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο:

Μισοθαμμένος σε μια –τελικά όχι και τόσο- ζεστή αμμουδιά της Λήμνου, μελετούσα τους βηματισμούς των μυρμηγκιών πάνω στην άμμο, ενώ παράλληλα, ένα κύμα έγλυφε τα πόδια μου κι ο ήλιος σιγόκαιγε τις σκέψεις μου.

Ένιωθα αρκετά χαλαρός, το χρειαζόμουν αλήθεια μετά από τους τελευταίους μήνες, όταν το μικρότερο μέλος της οικογένειας – Κ. ετών 2 – εντελώς απροειδοποίητα, κατέβασε μ’ όλη του τη δύναμη, την πλαστική νταλίκα που του είχα πάρει δώρο –μεγέθους 19άρας Sony Trinitron – στο μισοψημένο κρανίο μου.
Όταν, μετά από αρκετή ώρα, συνήλθα και ξανάνοιξα τα μάτια, πρόσεξα απέναντί μου ένα μυρμήγκι το οποίο κουνούσε μια μικροσκοπική ταμπέλα πάνω στην οποία με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να διαβάσω:

————————–
Επείγον μήνυμα:
Ξάδερφε, βγες απ’ το φούρνο αμέσως. Κηρύχθηκε πόλεμος!
Έχομε επιστράτευση.

Ο ξάδερφός σου

Υ.Γ.: Βάλε αντηλιακό! Μέχρι εδώ έφτασε η μυρωδιά του καμένου…
————————–

Την αμέσως επόμενη στιγμή εμφανίστηκε στην παραλία η Ταμίλα, η καθαρίστρια του γραφείου, με τα 97 παραπανίσια της κιλά –μαζί με τα κανονικά, σύνολο 162- ξεφυσώντας και παραπατώντας – μπικίνι κορδόνι & ψάθινο καπέλο – η οποία, με τη φοβερή ηλεκτρική σκούπα της, ρούφηξε διαδοχικά: μήνυμα, μυρμήγκι, αντηλιακό, Κ. 2 ετών, όλη την άμμο και τη μισή θάλασσα.

Βρέθηκα πίσω στο γραφείο με τη Mrs. Trinitron απέναντί μου να με κοιτάζει χαμογελαστή.
Ανταπέδωσα το χαμόγελο και ξεκίνησα να γράφω ένα γράμμα:

Ξάδερφε,

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο.

Αλλά δε θυμάμαι τίποτα.

Ξύπνησα από το γρατζούνισμα της βελόνας σ’ ένα βινύλιο – δε θυμάμαι ποιο.

Όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε μια καλύβα στο δάσος.

Η Ταμίλα είχε πάει για κυνήγι.

Η Sony Trinitron μετατρέπεται ξανά σε πλαστική νταλίκα. Χωρίς να χάσω καιρό πηδάω στη θέση του οδηγού και καθώς η μηχανή βρυχάται, χάνομαι μαζί της μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης και σκουπιδιών.

Ξημέρωσε;

Σε ασπάζομαι.
Ο μακρινός σου ξάδελφος

kopoloso
(Straight from the jungle of Hayndou)

Hello world!